سفیدی های خیس

بغض هایم به شکل شعر

 بر شیشه زمان می خورند..

 و می چکند تا این  سفیدی های  خیس...

 آن زمان که تو اسمت را میگویی تا به جای آورمت

 از سکوتم چه برداشت کرده ای؟  

 فراموشی؟

 نه این سِحر صدای توست ،   پس  از این سال ها ،   که به من می گوید ساکت باش..

و نمی دانم چرا همیشه

               همیشه  محوِ  رقص هایِ بودنِ تو می شوم     ...

بیا پس از این روزهای سالگونه ی من .     ..  

  بیا در آغوش گیرمت.         .

   بیا تا دوباره  بوی عطر تو             ،

                تمام روزهایم را پرکنند.                            .

سالهاست که می گذرد...

          سالهاست      ..  

  سالهاست که روزهایم را می خندم    

                         وشب ها در حضور ناگهانی خاطراتت  می گریم                         ...